Bobbie en het Wildzwijn

Afgelopen tijd zijn er gelukkig veel vrienden langs geweest. Maar half september ben ik even alleen met mijn hond Bobbie. Claudio, de houtboer van een heuvel verderop, heeft me gewaarschuwd om de hond ‘s avonds aan de riem te doen omdat er wolven zijn.

Het is al wat schemerig maar ik vind het wat sneu om Bobbie in kilometers bos- en ren-terrein aan te lijnen dus we gaan samen op pad zonder riem.

Bobbie laat zich op de landweg van een kilometer af en toe even zien en ik stel mezelf gerust met de gedachte dat hij de laatste tijd redelijk goed luistert.

Halverwege het pad ben ik ‘m weer even kwijt en na wat geritsel uit de struiken stuift hij op mij af met op z’n hielen een volwassen wildzwijn met kromme slachttanden, van minstens 100 kilo en verrassend snel. Met het hart in de keel en een oude stok in de hand die ik altijd bij me heb, schreeuw ik Bobbie bij me en gelukkig komt de cinghiale op een meter of vijf voor me tot stilstand,  Bobbie hijgend achter me. Ik loop langzaam achteruit, het wildzwijn keert om en dribbelt het donkere bos weer in.

Net als ik denk dat het gevaar is geweken, komt Bobbie achter me vandaan en schiet het bos weer in waar het zwijn zojuist is verdwenen. Gelukkig hoort Bobbie de paniek in mijn stem als ik hem terugroep en blijft íe de rest van de weg mooi naast me lopen.